WELKOM IN INDONESIË
Eindelijk zijn we er. Het begin van onze trip.
Een lange, maar comfortabele vlucht vanuit België met Malaysian Airlines bracht ons in het sub-tropische Indonesië.
 |
| Zwaaien naar de familie |
 |
| Vliegtuigmaaltijd |
Eenmaal uit het vliegtuig, verwelkomde de lucht ons al met een heerlijk warme hitte. Het vochtige eraan was wel even wennen. En is het nu nog steeds.
We waren bijna 24u onderweg, en hadden maar enkele uurtjes geslapen. Nog 1 laatste douanecontrole en we mochten het land binnen. Braafjes als we waren, hebben we netjes ons Custums document ingevuld. Ja, we hebben scherpe voorwerpen bij, Nee, we hebben geen drugs bij... Nee, niet teveel geld. Zonder boe of ba mochten we door de fast-lane van de custums. Er werd zelfs niets gevraagd. Handig! Het snel terugvinden van onze geboekte taxi was hierbij ook nog een fijn welkom.
Off we go...
AANGEKOMEN IN BUKIT LAWANG
na een lange en hobbelige rit vanuit Medan: máár 120km en tóch 5u onderweg.
Het was wel even de ogen uitkijken hoor. Van smeulende vuilhoopjes, tot een heleboel eetkraampjes, om de kilometer wel een moskee, en brommertjes... heel veel brommertjes. Dit moeten we nog maar even gewoon worden hier.
Het gebobbel wiegt me al snel in slaap en even later word ik wakker van nog meer gehobbel. We zijn er!
Uitstappen uit de wagen met airco en rugzak op de rug voor een wandeling van 20min naar ons hostel.
Daar stond een lekker frisse limonade op ons te wachten. Onze kamer valt heel goed mee. Om van de mooie badkamer nog maar te zwijgen.
We dwalen nog even door het dorp en volgen de bordjes naar de vleermuizengrot. Er loopt ons al een Indonesiër tegemoet. "What are you doing here? You can't go alone to the Bat-cave. You need a local guide. I can bring you." Hoewel we al zeiden, neenee, we komen er ook zelf wel. Bleef hij toch volgen. Terwijl vroeg hij van waar we waren, wat we hier allemaal gingen doen, en nog meer blabla. 20min later waren we aan de ingang van de cave. 3x zoveel duurder dan wat ons in het hostel gezegd was, moesten we als entree betalen. Hmm...
De grot op zich was wel mooi, maar vooral lekker fris. Een constant geurtje van guano, ofwel vleermuizenstr... moesten we er dan maar bij nemen.
We liepen zo'n 30min door tot het einde van de grot. Ondertussen kwamen we een spin tegen, zo groot als m'n hand! En een soort van duizendpoot, zo lang als een banaan! Allemaal zelf gevonden, want veel uitleg kregen we niet. Als je vraagt hoe de grot ontstaan is en een vragend gezicht krijgt, en daarna vraagt welke stenen het zijn en als antwoord rocks... Dan is er wel wat loos denk ik.
Terug dan naar de ingang en wat dacht je... de zogenoemde gids was z'n weg kwijt.
Nuja, we hadden al onze bedenkingen over zijn capaciteiten, maar als je de weg niet meer terug vindt. Al een geluk dat we zelf goed opgelet hebben.
Nu nog van de gids afgeraken. Hij weet zelf ook dat de tour gedaan is, en begint complimentjes te geven. Niet aan mij, nee, aan Jonathan. Over wat een mooie man hij is, en zo gespierd. Over z'n mooie haarkleur en z'n knappe gezicht... We hebben allebei iets van, wat is hij toch bezig...
We stoppen hem snel wat geld toe, maar blijkbaar niet genoeg. Nu wil hij nog iets gaan drinken.
Wij niet! We verdwijnen snel in een winkeltje en hij verdwijnt ook ergens naartoe. Oef, daar zijn we van af.
Nu snel terug naar het hotel waar we onze tas nog moeten pakken voor de komende 3 dagen in de jungle.
Even een zwemmetje in de bulderende junglerivier en dan ons bedje in.
Klaar voor het avontuur van morgen.
