Onafhankelijk hoe lang een reis duurt.. elke reis brengt je terug thuis.
We weten niet goed hoe we heel dit gevoel kunnen omschrijven, maar bij deze toch:
15 maanden geleden was ik aan het wenen voor ons vertrek. Bang voor het onbekende, om het zekere achter te laten. Een vaste vloer die van onder je schuift en je plots op glad ijs te bevinden. In een jaar kan veel veranderen, en dat is ook gebeurd.
15 maanden geleden was ik aan het wenen voor ons vertrek. Bang voor het onbekende, om het zekere achter te laten. Een vaste vloer die van onder je schuift en je plots op glad ijs te bevinden. In een jaar kan veel veranderen, en dat is ook gebeurd.
De eerste maanden waren te rustig, naast de dichte familie en beste vrienden hoorden we bijna niemand. We waren bang om sommige mensen te verliezen door ze niet meer te horen. Naarmate de maanden vorderden kwamen we tot het besef waar de echte waarde van het leven ligt: familie... Vrienden komen en gaan, en ook al hoor je ze even niet, zolang het bij het weerzien maar hetzelfde is, zit het wel goed, daar doet tijd niets aan.
Na 15 maanden kun je wel stellen dat we bepaalde zaken aan thuis gemist hebben.
De noodzaak om een dekentje over ons heen te trekken voor de televisie bijvoorbeeld?! Een wasmachine die langer draait dan een half uurtje en warmer dan 40 graden kan worden? Het saaie brood waar we mee opgegroeid zijn? Het comfort en de geborgenheid van een plaats waar je de deur van kan dichttrekken om je terug te trekken? Bepaalde zaken die we blijkbaar bijna enkel eten op dat kleine plaatsje in de wereld? Enkele van onze vrienden, niet allemaal! Wat kameraden om een gezelschapsspel mee te spelen die groter is dan 2 personen. De knuffel van je ouders. Het geluk van je familie of vrienden als ze je vertellen dat er iets in hun buik aan het groeien is! De sombere dagen als dromen van diezelfde personen in duizend stukjes lijken te breken. Er is,.. ja er is zowaar heel veel in thuis en jullie aanwezig om te kunnen missen.
...
én sommige personen zullen we zelf bij thuiskomst voor eeuwig missen.
Nu is het er bijna, jullie kunnen ons weer delen. Het zal niet makkelijk zijn en toch zal het na een half jaar wellicht lijken dat we nooit weg geweest waren.
Het zal ook moeilijk zijn.. iedereen zal de basis van ons verhaal willen kennen. Is het echter mogelijk om dat zo simpel allemaal uit te leggen, wat je allemaal voelt, aan mensen die niet reizen? Kan het zo zijn dat we bij thuiskomst afscheid nemen van een select groepje medereizigers die ons wellicht beter begrijpen dan onze eigen vrienden?
Wat voel je als je de zon, vulkanen en wolken aanschouwen mag van een 6000 meter?! Het luisteren naar een kindje die aan zijn vader vertelt dat hij zo gelukkig is.. met het aansteken van zijn kampvuurtje. Een olifant achter zijn oor aaien of een manta-ray in de ogen schouwen. Onderwater enkele dolfijnen die zich willen laten knuffelen tegenkomen. Steden zien of nét niet zien door de pollutie van de mens. Visies over geloof en opvoeding. De doden zien branden. Een wens doen bij het zien van een vallende ster.
Misschien werden we wel een beetje gek:
We geloven in beschermengeltjes.
We staan sterker als ooit tevoren.
Naast elkaars liefste zijn we elkaars ergste gesel en vriend!
We geloven in beschermengeltjes.
We staan sterker als ooit tevoren.
Naast elkaars liefste zijn we elkaars ergste gesel en vriend!
Samen zijn we bang.. om jullie te vervelen met onze verhalen over de wereld.
Om over niets anders te kunnen spreken dan reizen..
Om over niets anders te kunnen spreken dan reizen..
Maken we ons misschien gewoon zorgen of we terug in de rij kunnen lopen? Of het nu wij of jullie zijn die veranderd zullen zijn? Of er nu niets veranderd is? Willen we wel terug gewoon kijken hoe we met zijn allen achter ons werk aanlopen en de Westerse idealen najagen van huisje, tuintje, boompje?
#adventuresfillyoursoul ( = avonturen maken je ziel rijker )
is de hoofd-hashtag van onze blog...
Nu het einde van onze reis aangebroken is, is er een nieuwe fase in ons leven die ons tegemoet komt.
Het voelt zo zoet en aan de andere kant zo bitter...
Oma zou zeggen: tijd brengt raad...
Oma zou zeggen: tijd brengt raad...
Tot binnenkort...
Jonathan & Lore
