Mindo

Mindo is een klein dorp die ligt in het cloudforrest. Het staat bekend om z'n watervallen, vogels én vlinders. Een groene oase die ons de rust bezorgde die we na de Cotopaxi wel verdiend hadden!

Dat toen we in Mindo aankwamen we niet veel geslapen hadden bleek uit hetgeen we eerst deden toen we hier aankwamen: uitslapen! Hierna genoten we van ons hostel en vooral de tuin er rond. 

De tuin bestaat uit een orchideeëntuin, van heel klein tot heel groot. 

Ook hebben ze speciale voederbakjes voor kolibri's. We zagen wel zo'n 10 verschillende soorten!

De volgende dag stond er wat actiefs op de planning. We gingen nog eens ziplinen boven de groene bomen. 

Hierna had de adrenalinejunkie in obs nog niet genoeg stond er een rondje watervallen afdalen via een rappel. 

Jonathan die mocht eerst. Om de lijn te testen uiteraard ;-)

De hoogste rappel was kleine 40m. En droog ben ik hier ook niet meer gebleven...

Na het uitslapen de volgende morgen gingen we op bezoek in een waar paradijs voor vlinders. 

We zagen hier heel veel volgroeide vlinders, de een groter en de andere mooier...

We zagen van deze vlinders ook nog eens zoveel popjes.

En we hadden ook nog eens het geluk om een van deze wonders geboren te zien worden. 

De rest van de dag gingen we nog langs een 7-tal watervallen die zich in het cloudforrest bevinden.
Je moest soort van bakje nemen die voortgetrokken werd door een oude motor. Deze bracht je dan naar de overkant van de vallei vanwaar de wandeling startte. 

Onderweg kwamen we nog een speciaal dier tegen. Z'n naam is een Caecaelia, het is net als een salamander zonder poten. Het komt uit de familie van de amfibieën en is heel zeldzaam om te zien. 

Bij de eerste waterval voelde Jonathan eens met z'n kleine teen en dat vroeg om meer. Hij kon de verfrissing wel gebruiken. Voor mij was het nog iets te koud...

Ons laatste dagje in Mindo spendeerden we met een voormiddag Tubing. Dat wil zeggen, enkele opgeblazen binnenbanden aan elkaar gebonden en met een gids van een bergstroompje naar beneden laten glijden op de rivier. 

M'n voetjes hadden het ondertussen niet warm meer. En Jonathan die was zo lief om me op een warme choco, brownie en chocoladefondue te tracteren!

Cotopaxi

De Cotopaxi is de op één na hoogste berg van Ecuador. Eigenlijk is het een vulkaan. Zo eentje die er écht als een vulkaan uitziet. Z'n hoogste punt is 5897m én die gingen wij dus beklimmen...

Na m'n laatste (niet geslaagde) klimavontuur op de Huayna Potosi in Bolivië, was ik vastberaden om deze top wél te bereiken.

We boekten een gids bij ons hostel en gingen nog even langs de winkel om véél chocolade in te slaan! Gepakt en gezakt met de rest van ons klimgear, werden we gedropt op de parking, waar we ongeveer 1 uur stapten tot aan de refuge.
Het weer zag er al veelbelovend uit, en zoals je aan m'n gezicht kan zien, had ik er véél zin in!
 

We kregen nog een laatste avondmaal en we repten ons snel naar buiten om de ondergaande zon te zien op wat enkele uren later ons pad naar boven zou zijn...

Om 23u ging de wekker al, een korte nacht van 2,5u-3u slapen. We kregen wat thee en iets wat op een broodje zou moeten lijken...

2 paar sokken, 2 broeken, 3 jassen, 1 muts en 1 paar handschoenen, hiermee zouden we de eerste uren warm genoeg mee moeten hebben tot de temperatuur zakt en we een extra laag nodig hebben...

Voor we vertrokken legde onze gids ons een soort van bergbeklimmersritueel uit. We moesten aan de berg toestemming vragen om de top veilig te bereiken en om ons weer veilig naar beneden te loodsen.

Het klimmen gebeurde vooral in het donker met de hoofdstad Quito in de achtergrond.
Langzaam maar zeker, zigzagden we naar boven met onze crampons aan onze voeten. De ijle lucht (vanaf 5500m zit er nog maar 50% zuurstof in de lucht dan dat er normaal in zit...) zuigen we stap na stap zo veel mogelijk in onze longen. De volgende uren, zo'n 5u30min om exact te zijn, stijgen we langs crevassen (geltsjerspleten), ijsbruggen, steile afgronden en paadjes op voetbreedte tot de top.

En dan, eindelijk... Tegen 5u30 bereiken we de top! Met een bepaalde euforie en toch redelijk kapot, genieten we van de eerste zonnestralen.

Een nieuw hoogtepunt op onze reis. Letterlijk en figuurlijk, want hier staan we op de op één na dichtste plaats bij de zon (dankzij de licht eliptische vorm van de aarde). 

Hiermee is de beklimming nog niet op z'n einde. Want na elk hoogtepunt komt een laagtepunt, en na genoeg genoten te hebben van het uitzicht, moeten we nog heel dit stuk afdalen!

De terugweg en het daglicht tonen een heel andere berg. De afgronden leken nog steiler en we wanen ons op een andere planeet bij het zien van de vele ijsstalagmieten en -tieten.

Eenmaal terug in de refuge plaatsen we met veel trots onze naam op de Belgische vlag, voor het behalen van de Cumbre (=top):

Iliniza Norte

De Iliniza Norte is de "gemakkelijkste top" van de tweeling-vulkanen Ilinizas om te beklimmen.
Heel lang geleden heeft een zware vulkaanuitbarsting  ervoor gezorgd dat de Iliniza's nu 2 toppen heeft in plaats van één. Voor ons een ideale manier om nog beter te acclimatiseren voor onze beklimming van de Cotopaxi.



We vertrekken met onze gids en Sofia uit ons Hostel naar de parkeerplaats, El Virgen. Hier starten we zo'n 3-uur durende wandeling naar de berghut Nuevos Horizonte op 4650 m hoogte.



Het stappen ging niet snel, langzaam maar zeker... Dat is belangrijk op deze hoogte.





De sneeuw lag al veel lager dan gewoonlijk, vertelde onze gids ons... dat beloofde!



Tijdens het stijgen, konden we al een glim opvangen van onze berg voor morgen, dé Cotopaxi! Een vulkaan zoals je hem als kind altijd tekent, mooi steil en vanboven een gat naar beneden. En om het plaatje af te maken, véél sneeuw op de top!



We kregen wat soep en brood in de oude berghut van Nuevos Horizonte en hierna ging het alleen maar bergop.



De zon had plaatsgemaakt voor donkere wolken rond de top en toen de gids Jona vroeg om de luchtdruk op z'n horloge in de gaten te houden, wisten we bij hoe laat het was... Storm op komst!

We waren net op een keerpunt waar we moesten beslissen of we doorgingen of niet. Het werd doorgaan en gelukkig hebben Jona en ik al wat ervaring met klauterwerk in de bergen. In momenten gierde de wind langs onze oren en net achter de kam was het dan bijna windstil.



Op de koop toe sneeuwde het en kregen we er nog eens donder bij. Dit alles maakte de technische beklimming toch wat lastiger. Na veel klimmen en klauteren, bereikten we een lagere passage onder de top, voor ons het eindpunt van de beklimming, want met dit weer was het niet verantwoord om verder te klimmen.

De afdaling was fun, zoals het op een vulkaan hoort. In het losse gruis naar benden lopen!



We reden terug naar Latacunga en wat we toen als schouwspel kregen is niet in woorden te omschrijven. Sommige wolken verdampten, en gaven ons een prachtig kleurenspel om de dag af te sluiten...

Ondergaande zon met zicht op de Cotopaxi, onze beklimming voor morgen!