Baños

In Baños schijnt het dat het fijn vertoeven is en wij hebben het geweten... Al moesten we al onze uitstappen zo plannen dat we tussen de regenbuien bezig waren. Deze zone in Ecuador heet ook niet voor niets het Cloud-Forrest...

Zie je de bui al hangen?

RUTA DE LOS CASCADAS
Onze eerste en beste dag besteedden we weer op een stalen ros, om de befaamde Ruta de los Cascados af te leggen.



Om de zoveel kilometer passeerden we een grote waterval. Aan het basaltgesteente kon je merken dat hier ergens een vulkaan in de buurt is. Basalt is namelijk een harder gesteente waar water moeilijk z'n weg door schuurt.





Toen we bij de laatste en grootste waterval aangekomen waren, zag Jona een bordje met daarop: Cascada de la Corazon (= Waterval van het hart of de liefde).



Die moesten we toch eens zien. Hij stond niet op onze kaart, maar waarom zet je anders zo'n bord neer?



Het ging steil bergop en op sommige stukken moesten we zelfs stappen naast onze fiets.

De waterval zelf bereikten we na 2,5km, maar het was vooral de weg erheen die de moeite was!



We parkeerden onze fiets en bleven de hele namiddag rond de El pilon del Diablo, om hem vanuit alle mogelijke hoeken te zien.





Oja, we werden meermaals helemaal doorweekt, maar dat was niet erg in deze hitte.





CASA DEL ARBOL
Als kind hadden we in onze tuin een grote schommel. Broeken heb ik hier versleten bij het spelen en we beleefden meestal de grootste avonturen op deze enkele vierkante meters. Van parachutesprongen met 2 gebroken polsen en een waterglijbaan en een gescheurde lip als gevolg, het was toch zo'n mooie en zorgeloze tijd!

Bij de Casa del Arbol beleefde ik m'n kinderdroom opnieuw, en voelde het in momenten terug kriebelen in m'n buik toen Jona me steeds hoger duwde!





Een andere schommel, die ik niet echt schommel durf noemen, met de naam Vuelo del Condor, bracht ons beiden nog meer kriebels en was vooral de eerste seconden heel eng toen het platform van onder m'n voeten verdween!

LAS PISCINAS DE LA VIRGEN
Rond Baños bevindt er zich inderdaad een vulkaan, deze was laatst in 2015 nog actief. Onder de aardkorst is echter veel meer actief en dit resulteert in een warmwaterbron.



Hier zijn zo'n 6 thermische baden waar we onze laatste avond in doorgebracht hebben.

Riobamba & Chimorazo

De Chimborazo is met zn 6310m de hoogste berg van Ecuador en tevens ook de hoogste berg gemeten van het middelpunt van de aarde. Dit omdat de aarde licht elliptisch is en we hier bijna aan de evenaar zitten, aldus Humboldt...





Er worden hier ook weer gletsjertochten naar de top gedaan, maar deze keer lieten we dit liever over aan de echte klimmers. We huurden een paar MTB's en zoefden de flanken van de berg naar beneden op 2 wielen.



In het begin was er van een gehard pad nog niet echt sprake en moest er af en toe een voetje bijgezet worden om ons evenwicht te bewaren.





We passeerden onderweg een Polyepsis forrest, ofwel een klein bosje met een speciale boomsoort. Één van de weinigen die onder deze omstandigheden kan groeien. De schors ziet er precies als een oud boek uit, allemaal fijne laagjes, zo dun als papier...







Ondertussen begon het flink te waaien en we moesten onze fiets goed onder controle houden om niet om te vallen.







Onder het wakend oog van de Chimborazo fietsten we verder omlaag, soms omhoog en tegen de lunchpauze waren we bij een oude Inca-ruine, waar nu nog maar heel weinig van terug te vinden is.



Hier ging het terug bergop, en ik supporterde volle bak voor Jona vanuit de auto die nog genoeg energie over had!





We kwamen nog langs een oude zilvermijn en gedenksteen voor we de laatste afdaling inzetten naar beneden.





De volgende dag gingen we nog even op ontdekking in Riobamba zelf.
Hier vonden we weer heel veel kerken en 1 oude school (Colegio Pedro Vicente), die voor Ecuador een toeristische trekpleister is.

Nariz del diablo

De spoorweg in Ecuador had in de jaren 1850-1950 een belangrijke functie. Ze maakte een verbinding tussen de kust en het oerwoud. Aan de ene kant om goederen te transporten, aan de andere kant om mensen te vervoeren.

Tegenwoordig heeft deze trein enkel een toeristische functie. Waar er een klein stukje van gereden wordt. Wel één van de moeilijkste stukken om te bouwen. Vandaar ook de naam: de duivel z'n neus-trein.



De trein moest langs een steile bergwand passeren. Doordat dit boven het tropisch regenwoud ligt, bracht dit ziektes zoals Dengue, Malaria, ... met zich mee.





De bouwers van de spoorweg creeërden heel veel verschrikkelijke verhalen, en het ergste was hier op deze plek, waar de duivel z'n neus meermaals getoond zou hebben...



We zagen hier geen neus van de duivel, maar wel een locale community, die maar al te graag met ons wou dansen! En leuk dat het was...