Huayna Potosi

De berg die het uitzicht in La Paz primeert en een van de gemakkelijkere beklimmingen naar een 6000+er.

We schreven ons in bij de beste en meest veilige berggidsen van La Paz. Of zo zeggen ze het toch... Climbing South America!

Na ongeveer 3 weken op grote hoogte te zijn, voelden we ons wel goed genoeg geacclimatiseerd aan de hoogte. Klaar om deze mastodont te beklimmen!

De eerste dag van onze 3 daagse bestond uit een leuke gletsjertraining. Niets die we voor de beklimming nodig gingen hebben, maar wel leuk om mee te nemen.



Na onze crampons, klimgordel en piolet in de aanslag te nemen mochten we een ijsmuur van 15m beklimmen!

Van de hoogte merkten we tot nu toe vooral onze versnelde ademhaling en hartslag.

De volgende dag bestond enkel uit wandelen naar het highcamp en veel rusten...

Want na een korte nacht ging de wekker al om 00u. We kregen een goed gesuikerd ontbijt en daar gingen we dan voor de 8u durende beklimming.

Na 2u klimmen mocht Jonathan mee met  de Zwitserse berggeit Patrick. Ik was aan de tragere kant en begon me al licht in m'n hoofd te voelen.

Rechtop lopen ging ook al moeilijk, maar ik was vastbesloten om zo ver door te gaan als het nog lukte.
We moesten enkele steilere stukken doen, en over enkele kloven in de gletsjer springen. Nog had ik genoeg energie...

Maar naarmate we hoger en hoger gingen, begon mijn maag ook nog wat tegen te spurtelen. Naast af en toe wat duizeligheid, voelde ik me helemaal niet lekker. Stapje voor stapje ging ik verder, 10-9-8-7-6-5-4-3-2-1... stoppen, een minuut wachten en weer verder.
Ik klom nog tot een richel waar ik een mooi uitzicht had op de top. Waar Jonathan ondertussen veilig en wel aangekomen was!



Dit ging het voor mij jammergenoeg niet worden. Want ik kon niet meer. Alles deed pijn, en het moeilijkste moest nog komen: de afdaling!
Ik besloot om hier te stoppen, bij deze is mn hoogterecord dus 5900m!

Jonathan die klom gestaag verder en was tegen de zonsopkomst op de top. Hier jammergenoeg geen prachtig uitzicht, want er had zich een wolk over de top ontfermt!!!

"Twee vingers in de neus" zegt Jonathan

Hierna was het nog maar enkele uren afdalen van deze hoge berg tot terug in La Paz.

Als beloning voor onze knappe prestatie aten we een heerlijke PIZZA!



En de misselijkheid? Eenmaal we begonnen te dalen, ging het beetje bij beetje weg! OEF!
Hij mag dit wel op z'n palmares schrijven: z'n eerste 6000+er! PROFICIAT!!!

La Paz

We bezochten de volgende hoofdstad van Bolivie die wel 2,7miljoen inwoners telt. De stad ligt in een soort van dal en is heel erg uitgestrekt. Boven de stad ligt nog een stad: El Alto, een plek waar je als gringo 's avonds beter niet alleen rondloopt...

We namen onze tijd hier omdat er zoveel te doen is in de buurt! 

We begonnen met een tour met een gids langs de belangerijkste punten van de stad.

We zagen de bekende gevangenis waar je tot voor een paar jaar als toerist nog een tour kon doornemen met de Britse gevangene Magic Mike. In de gevangenis is plaats voor 200 man, maar er wonen zo'n 600 man.  Dit omdat je als gevangene ook je vrouw en kinderen mag meenemen! Klein weetje: het is een hele stad op zich, met restaurants, kapper, zelfs een zwembad!

Verder bezochten we nog een belangerijke Fransiscanerkerk.

We leerden veel bij over de huidige president. En over wat ze goed aan hem vonden,  en wat niet... 

Later gingen we nog tot de bovenliggende stad El Alto. Een 400 straten grote rommelmarkt, waar je je gestolen telefoon 4 straten verder terug kan kopen!
Opletten geblazen dus!

Hier bekeken we nog een amusant staaltje van entertainment: Cholitas Wrestling. Een vereenvoudigde versie van het World Wide Wrestling...

Sucre

Bolivie telt niet 1 maar 2 hoofdsteden. En daar is Sucre één van. Naast heel wat administratieve gebouwen, telt het ook een heel speciale archeologische vondst: dinosaurusafdrukken van wel 65 miljoen jaar geleden.

We gingen mee op gegidste tour door Sucre en kwamen heel wat te weten over de stad.

 
We eindigden bovenop Recoletta, waar we een prachtig uitzicht hadden op de stad.

Hét highlight echter was de 100m- ers  hoge wand met afdrukken van wel 3 verschillende soorten dinosauriers:  Sauropods, Titanosaurus en de welbekende Tiranosaurus Rex!!!

Deze plaat lag vroeger horizontaal, aan de rand van een meer. De afdrukken, vulden zich met de tijd met zand en meer zand. En de beweging van de platen zorgde voor een grote anticline op deze plaats. 

Toen ze van de nabijgelegen cementfabriek laagje voor laagje aan het excaveren waren ontdekte ze deze sporen en de rest is wat we nu zien!

Potosi

De hoogste stad ter wereld: 4067m hoog. Als bergen konden spreken, dan sprak de Cerro Rico in Potosi over de vele levens die het genomen heeft. Op de eerste plek de vele indigenous die hier uitgebuit werden door de Spanjaarden om zilver te mijnen, diep onder de grond. Verder over de vele dieren, die hier gebukt onder de zware muntmachines door de knieën gingen en het zware werken maar enkele maanden volhielden, als het al zo lang was!

We waren hier maar 1 dag en ons hoofddoel was om een bezoek te brengen aan de mijnen. Absoluut geen toeristische mijnen, maar een mijn waar er nog steeds gewerkt wordt. Meestal door jongens, niet ouder dan 18. Met z'n tweeën en soms met 3 sleuren ze de 2-ton zware bakken met stenen die goud, zilver, koper, zink of tin bevatten uit de mijn... 

Ze werken hier maximum 12u aan één stuk. Of langer als het nodig is voor de familie...

Vele families verlaten hun dorpen in de bergen om met z'n allen in de mijn te werken. Iets verder naar beneden zagen we zo'n gezin werken.

Na enkele 'geshenken' voor de werkers te kopen, gingen we een mijngang in. 

Af en toe moesten we lopen, omdat het pad te smal was om zo'n karretje te laten passeren en ons er nog eens tussen. Aan de iets bredere stukken wachtten we dan. Om op adem te komen, om ons stofdoekje voor onze mond goed te steken of om een slok water te drinken. 

We gingen steeds dieper en dieper de mijn in. Soms kwamen we bij een groep werkers die pauze aan het nemen waren. Hier werden de 'geschenken' welverdiend  aangenomen... 

Even later moesten we over enkele rails en daaronder een diep gat. En soms moest je opletten waar je stapte of er geen put naar beneden ging.
De gids vertelde dat de Cerro Rico, ofwel rijke berg, als een gatenkaas eruitziet. Met wel 2km diepe gaten, recht naar beneden.

Na anderhalf uur verlieten we de mijn weer. Helemaal onder het stof, maar vol bewondering en verwondering.

In de namiddag brachten we nog een bezoek aan het Nationaal Muntmuseum. Hier werd met de nodige handarbeid, de eerste munten voor het Spaanse rijk geslagen.