Varanasi... tussen leven en dood

Éen van de meest indrukwekkende steden die we meegemaakt hebben op onze reis: Varanasi. De stad aan de heilige Ganges... Waar het leven aan de rivier heel veel contrasten met zich meebrengt. Elke Hindu zou ten minste 1x in z'n levende leven Varanasi moeten bezocht hebben. En op het eind van hun leven is het hun ultieme droom om hier gecremeerd te worden.

De drukte in Varanasi valt niet te vergelijken met andere steden die we in India bezochten. Van over de hele wereld komen pelgrims naar hier: om te bidden tot de heilige rivier, om een bepaalde tempel met magische vrichtbaarheidskrachten te bezoeken, om zich te wassen in het heilige water van de Ganges of om de lichamelijke resten van hun dierbaren te verbranden of verzinken. Ja, je leest het goed. Enkel mannen en vrouwen worden verbrand, kinderen/zwangere vrouwen/priesters worden met een zware steen in het water gegooid. Verder zijn er nog hele horden toeristen die dit schouwspel (niet alleen het deel van de doden) met hun eigen ogen willen aanzien.

In het labyrint van smalle straatjes drinken we een lassi. Een soort van vers yoghurtdrankje met fris fruit. Er stond een koe aan de overkant van het steegje, en voor m'n opa thuis wou ik een videootje maken over de koeien hier in India. Vanuit de verte hoor ik gezang: Ram nam Satyah hai. Er komt een groep Indiërs op mij af, op hun schouders dragen ze draagberrie van bamboo, hierop ligt een lichaam gehuld in gouden sjaals. Move! Move! Ik word tegen de kant gedrukt en bekijk het met verbijstering.

Ik moest even slikken. Is dit nu echt? Wordt er hier nu voor m'n neus een overleden persoon door de straten gedragen? Nog geen 5 minuten later horen we het constante gezang weer. En er passeren deze keer 2 draagberries. In het kwartier die we hier van onze lassi zaten te 'genieten' passeerden er wel een stuk of 10 rouwstoeten.

We volgen de smalle steegjes tot aan het water en komen uit bij 1 van de Burning Ghats. Waar de crematies plaatsvinden. Op minder dan 10 meter van ons branden er zo'n 3 stapels met hout. Als je goed keek, zagen we bij 1 nog een lichaam liggen tussen het smeulende hout...

Dit zorgt voor een tweestrijd in m'n gevoel. Aan de ene kant vind ik het luguber om te weten (en ruiken) hoe de overledenen hier verbrand worden. Aan de andere kant heeft het wel iets moois. Wetend dat het lichaam maar een omhulsel is, het lichaam teruggeven aan de natuur om de ziel zo verder te laten reizen...
Daarnaast heerst er hier helemaal niet zo een taboe op overledenen, cremeren en sterven...

We wandelen verder langs de oevers en bekijken tegen zonsondergang het avondritueel aan 1 van de hoofd Ghats: Aarti. Mannen in roze blinkende pakjes voeren rituelen uit met brandende wierook, kandelaars en pluimen. Het gaat samen met een heleboel luid gezang, belgerinkel en gezamenlijk handgeklap.

De volgende dag bezoeken we nog enkele tempels, markten en een hindu-universiteit. Het valt me hier vooral op dat Varanasi in vergelijking met de rest van India, veel luider, kleurvoller en geurrijker is. Het is veel meer van alles...

Een videootje om dit alles nog eens samen te vatten:

Bandhavgarh - een wilde ontmoeting

Jonathan is een liefhebber van series zoals This Is Planet Earth, Earth From Above, Life, ... En hierbovenop is z'n lievelingsdier een tijger. 

Redenen genoeg dus om deze lieve diertjes in het wild te gaan bekijken. Waar ook anders kan je ze nog zien in hun natuurlijke omgeving dan in 1 van de Indische Nationale Parken.

Van Bandhavgarh wordt gezegd dat de dichtheid van de tijgers per vierkante kilometer het grootst is.
Sinds 1968 is dit een Nationaal Park geworden, waar de dieren beschermd kunnen leven. Buiten de grenzen van dit park, mogen ze 'gewoon' afgeschoten worden...

We hadden 3 safari's geboekt in de hoop bij 1 safari toch wel een tijger te zien.
De volgende dag ging de wekker heel vroeg. 5.15 opstaan om rond 6u de open jeep te nemen naar de Tala gate.
Van ons hotel kregen we nog een koelbox met ontbijt mee en een dik deken. We sloegen dit al snel rond ons, want hier in de bossen was het zo warm niet meer als in de woestijn.

Een halfuurtje later stonden we met zo'n 10 jeeps voor de ingang en stipt om 6u gingen de deuren open. Een wolk van stof en uitlaatgassen werden de lucht ingeblazen. Dat wordt dus douchen vanavond. 

We reden maar rond en rond op de hobbelige wegen. Af en toe eens stoppen om tussen de bamboo of het hoge gras te staren. Niets... 

In de verte zagen we nog een ranger op patrouille vertrekken op z'n olifant.
De jeeps schoten in actie, ze gingen allemaal achter elkaar in een soort van vallei wachten. En ineens hoorden we geritsel, gekraak, en... jawel hoor, daar kwam de ranger op z'n olifant door het bos heen. Een tijger liep zo'n 15m voor hem uit.
Die was dus ook net wakker gemaakt door de olifantenwekker.

De olifant volgde de tijger nog zo'n 5 min en de jeeps stormden erachteraan. Hij kruiste 2x de weg en verdween daarna weer de jungle in om zich niet meer te laten zien.
Gelukkig kon ik (samen met nog zo'n 50 andere touristen) dit beestje vastleggen op de camera.

Wisten wij veel dat dit de eerste en laatste keer zou zijn dat we de Bandhavgarh tijger zouden zien.

's Avonds gingen we bij ondergaande zon nog eens op Safari. Met de bedoeling om de tijgers te spotten voor ze gaan slapen. De alarmkreten van de  sambharherten kondigden alvast goed nieuws aan. Weg na weg, route na route cruisten we af. Af en toe kwamen we een andere jeep tegen met hoofdschuddende touristen. Nee... nog niets gezien.

Toen ineens in een grote open grasvlakte stopte onze jeep. Daar in de verte zagen we een beer. Pikzwart van vel en gelukkig maar 1 ton zwaar...?!
Dit was wel een zeldene vertoning, zei de guide. Lens op de camera en fotograferen!
Langzaamaan reden we dichterbij, we hoefden niet bang te zijn, deze beer eet alleen maar termieten. Oef!
Verder spotten we geen tijger meer, maar wel een beer!

De volgende morgen stond de wekker weer even vroeg als de vorige dag. We gingen naar een andere gate, in de hoop hier nog een tijger te zien. 

Tijgers zijn geen tamme katjes die je kan roepen opdat ze zich eens zouden laten zien, het zijn wilde dieren, zonder klok of baasje. En bij de deze safari zagen we dan ook geen tijger meer...

Bandhavgarh was een prachtige eerste ervaring met een safari. Een grote hoeveelheid aan gespikkelde herten, af en toe een sambharhert de grote van een paard, wilde pauwen en kippen, ... Een tijger én een beer!

Khajuraho - The Love Temples

Terwijl de zon goed en wel bovenop de spitse contouren van deze prachtige tempels schijnt, brengen wij een bezoekje aan deze tochwel aparte tempels uit de Chandela-dynastie (10e en 11e eeuw na Christus). 

In de verte horen we een gids zijn uitleg doen aan een ouder Amerikaans koppel over de figuren op de muren: deze aasan (pose) beeldt een man uit die 2 vrouwen bevredigt, de pose helpt de bloedcirculatie in het lichaam te verbeteren...

We fronsen beiden onze ogen en terwijl we de reactie van de Amerikanen nog niet helemaal vergeten zijn, bekijken we de figuren met dezelfde reactie.

Erotische sculpturen zijn overal op de muren te zien, maar Khajuraho gaat niet alleen over kamasutra en erotica, het gaat over een tijdperk waarin seks even normaal werd beschouwd als mannen die gingen gaan werken, vrouwen die het huishouden deden en Maharaja’s die oorlogen voorbereidden. 

We zijn getroffen door de ironie van de figuren. Wat is er met de Indische samenleving gebeurd? We spraken al met Indiërs over de gearrangeerde huwelijken, elkaar niet zien tot na het huwelijksfeest, het zedelijk voorhuwelijks leven, ...

We zijn ook in een Jain tempel binnengeweest,  Jain zijn veganisten en natuurliefhebbers tot op de kern en de priesters dragen hierdoor ook geen kleren, we zagen 2 oude priesters in hun blootje, geen wonder dat hun diensten volzitten met volk ;-) hihi...

Eeuwen geleden waren de mensen vrij genoeg om de tempels zo smaakvol met hun eigen verlangens en 'biologie' te versieren. En dit zelfs in aanwezigheid van de goden die ze aanbaden. Eeuwen later raakten deze tempels in verval, werden overwoekerd door bossen en oerwoud. De vrouwen lopen nu gesluierd rond, politieke leiders veroordelen nudisten en in de Bollywoodfilms mag er amper iets van seks te zien zijn...

Hoe zijn ze hier toch zo veranderd... dit hagedisje trekt er zich alvast niets van aan...

Orchha

9 NOVEMBER - 30e verjaardag Lore!

We gingen eest in een "marmerfabriek" kijken. Waar ze stukje voor stukje, half-edelstenen in de locale marmer inleggen. Dit was weer een teleurstelling:
Het gebruikelijke belletje van de gids naar de winkel. De winkel binnenlopen om te zien dat het echt handwerk is. Gedaan door 3 jonge mannen met mooie hemdjes aan en nog mooiere vingersnagels dan mij... Dit is al zoiets waarbij we al denken, hmm... Hier klopt iets niet?! Want van op ons werk weten we goed genoeg, wat werken met schuurpapier en steekijzers met je vingers en handen doet.
De winkel was groots en het aanbod nog groter! Maar niet zo onze stijl, ook niet als verjaardagscadeautje... En als je niets vond in de eerste winkel, dan had hij nog een 2e winkel achter een gordijn, met nog kleinere spulletjes.

Hierna reden we naar Orchha, waar ik een lekkere massage kreeg in het hotel waar we verbleven. Ondertussen had Jonathan wat geregeld met het restaurant en na de massage kreeg ik nog een lekker diner voorgeschoteld met allemaal groentjes! Heerlijk én niet pikant!
Internet hadden we niet, dus kwamen alle wensen een dagje later aan dan gedacht, maar zeker niet minder gemeend!

De volgende dag gingen we Orchha deels te voet en deels met de fiets verkennen. Een fietstochtje die ons nog lang zal bijblijven... Na 1 km platte band, na 2 km pedaal afgebroken, na 3 km nog eens. Dan kregen we een reservefiets en uiteindelijk hebben we het toch terug gered! En toegegeven het was wel mooi en eens wat anders! Ook onze fietsguide was deze keer echt een goeie!

In dit Ram Raja Mahal paleis voelde ik me als Alice in Wonderland. Ik denk dat we hier wel een uur in verdwaalden: trapje op, kamertje in, deurtje door, nog een kamertje in, trapje op, ... En zo ging dit de hele tijd door. Ik zag iedere keer nog net geen wit konijn z'n staart achter het hoekje verdwijnen... Een heel speciaal gevoel in dit paleis...

Verder zagen we nog 2 tempels die, deze tijd van het jaar héél druk bezocht werd, omdat er 1 of ander maanfestival was, waardoor er extra veel gebeden moest worden.

Agra

Het Belgische Koningspaar...

De Taj Mahal in Agra, is een echt wereldwonder: 

het inspireert miljoenen bezoekers per jaar 

(en ook ons) 

als symbool van echte liefde...

Het Belgische Reizigerspaar...

Agra is de stad van de Taj Mahal. Misschien wel het meest gefotografeerde monument in de hele wereld, op de Menenpoort in Ieper na, natuurlijk ;-)

Héél vroeg in de morgen gingen we naar de Taj kijken. Om hem in het mooie rode ochtengloren te bewonderen. Én mooi was het zéker... Zeker als je het verhaal erachter hoort: De ware liefde van Shah Jahan voor z'n vrouw Mumtaj Mahal. Deze 2 waren helemaal gek van elkaar, verliefd tot over hun oren. Shah gaf z'n vrouw ook een bepaalde macht in z'n rijk. Ze gaf heel erg om de bevolking, en deed dan ook meermaals gulle giften aan de armsten. Mumtaj schonk Shah 14 kinderen en liet bij de laatste het leven. Shah was hierdoor helemaal gebroken, 2 jaar lang rouwde hij om z'n vrouw. Tot hij besliste om een graftombe voor haar te bouwen, zo groot en machtig dat mensen van over heel de wereld hiernaar zouden komen kijken. Dit is hem ten koste van z'n gezondheid en geestestoestand, uiteindelijk wel gelukt.

De Taj laat niemand onberoerd, en ons ook niet. Het zal volgens mij nog lang duren, eer we nog eens zo onder de indruk zijn van een grafmonument! Want dit is de Taj... verblinden wit marmer, ingelegd met de mooiste edelstenen uit de hele regio. Precies zoals het hoort te zijn: perfect!

De prachtige Taj Mahal vanaf de overkant van het water...

In de schaduw van de Taj Mahal staat het Agra Fort. Een massief fort dat zowel hindu als aziatische architectuur prijsgeeft. Ééntje die door 3 generaties lang steeds een stukje groter werd!

Knabbel op zoek naar Babbel

Slaapkamer van de dochters van de Maharaja

De Koninklijke audiëntiehal

Rode zandstenen muren